De Kelder ,,

Lauren kwam perongeluk terecht in de kelder en zonder enige zorg liep ze door. In haar hand had ze haar vioolkoffer en in haar andere hand zat haar schrijfblok. Ze wis niet waarom maar ze ging hier naar toe en toen ze uitkwam bij een rode sofa ruimte was het perfect. Een heerlijke rust en niemand die er ook maar te zien was.

Lauren opende haar vioolkoffer en een zebraprint viool kwam eruit, ze legde de viool op haar schouders en begon daarna rustig te spelen. De rode sofa;s maakte het geheel heel liefjes maar Laurens muziekstuk was niet eens liefjes gericht. Als je de gevoelens snapte merkte je al meteen dat er geen vrolijkheid in voorkwam, eerder een woeste opmars of een depressie.

Matthew besloot wat rond te lopen, om het huis te verkennen. Het was redelijk groot in zijn ogen. Hij stopte ergens toen hij iets hoorde en liep met het trappetje naar beneden waar het geluid uit kwam. Het muziek klonk niet erg vrolijk, en hij kon gelijk horen dat het een viool was. Maar wie zou hier de viool spelen? Hij zag er niemand voor aan. Fo niet, Ashley niet, Chad niet, Lauren niet .. alhoewel, er was iets vaags aan Lauren. Je kon het alleen zien als je heel goed keek. Hij kon z'n vinger er niet op leggen, maar Lauren was zeker niet wie ze zich voorstelde. Toen hij de trap af was gelopen, keek hij wat rond. 'Eh, hallo? Iemand hier?' vroeg hij toen heel rustig.

Meteen keek Lauren geschrokken rond en stopte met spelen. Ze wilde niet meteen wat zeggen maar toch besloot ze dat te doen, vroeg of laat kwamen ze er toch achter, en dan kon ze tenminste overal spelen. "uuh jaa" zei ze, haar stem klonk weer even opgewonden als altijd.

Matthew liep naar het plekje waar het stemmetje vandaan kwam, het was Lauren. 'Hey.' zei hij glimlachend en ging ergens op een veranda zitten en keek haar doorzoekend aan. 'Ik wist niet dat je viool speelde' zei hij toen maar heel casual, en nep verbaasd. Het zou de meeste mensen verbazen dat Lauren viool speelde, maar hem niet. Omdat hij wist dat er iets met haar was.

(dat mocht van jou he imke? ;o ~)

(Ja dat mocht)

Lauren keek hem aan. "Ik loop er ook niet te koop mee" zei ze terwijl ze iets probeerde te verzinnen om nog steeds over te komen als anders. Ze glimlachte maar vrolijk en stopte haar viool terug in haar koffer.

'Mhh' kwam er eerst maar normaal uit Matthew's mond. Hij zat vrolijk op het veranda en keek haar glimlachend aan. Iets te glimlachend, het was bijna alsof ze doortrapt was. Hij keek haar niet eens doorzoekend aan, of vroeg zichzelf geen vragen over haar. 'Dusseh, wat doe je hier .. in de kelder bedoel ik?' vroeg hij toen maar, z'n toon klonk heel geintresseerd.

"Een plek van rust vind je meestal onder de grond, nou nee. Ik was eigenlijk het huis aan het doorzoeken voor een plek waar ik ongestoord kon spelen, daar kwam ik bij de kelder uit en toen ik deze prachtige sofa's zag was ik verkocht" Lauren keek de glimlachende Matthew aan. "En wat doe jij hier? "

Matthew keek even naar de sofa's en daarna Lauren weer aan. 'Mhh, ik was op een verkenningstocht .. tot ik jou prachtige viool hoorde.' zei hij en glimlachte weer even. 'Leuk toontje had 't ook.' voegde hij er daarna aan toe en keek even weg, hij keek de Kelder rond. Als je het van de positieve kant bekeek, was het hier best gezellig. Heel erg gezellig zelfs.

Lauren glimlachte even. Als het om complimentjes ging wist ze nooit wat ze moest zeggen, nou ja veel complimentjes kreeg ze niet. Meestal was het enige wat ze kreeg te horen "wat een leuk jurkje, maar wat een afschuwelijke armbandjes daarbij" of iets wat daar op leek, niet echt een complimentje

Matthew keek haar weer aan. 'Ik wist niet dat je dat soort muziek maakte, ik had eerder verwacht vrolijke zachte muziek te horen.' voegde hij er toen serieus aan, niet dat het iets slechts was, maar hij wou gewoon laten blijken dat hij haar soort van door had.

"Was het dan niet vrolijk genoeg?" vroeg ze zo serieus mogelijk. Ze wist zelf ook wel dat het eerder depressief klonk dan ook maar vrolijk, maar hij mocht haar niet door hebben, dat mocht niet.

Matthew schudde zijn hoofd, en keek even naar een van de brandende kaarsen. 'Not even close.' zei hij met een kort glimlachje. Hij keek heel snel even naar Lauren's uitdrukking, en zag dat ze een serieus gezicht had opgetrokken. Hij keek toen weer weg, naar een van de dansende vlammen op de kaarsen.

"oh" zei ze toen maar en ze glimlachte weer even. Het gesprek liep niet vloeiend en ze wilde dat eigenlijk wel heel graag. Ze snapte niet eens waarom ze niet gewoon normaal tegen hem kon praten.

Damian keek haar weer aan. 'Wat doe je naast vrolijke muziek spelen op de viool in je vrije tijd?' vroeg hij toen maar met een betrapte glimlach erachter aangeplakt. Met vrolijke muziek, bedoelde hij niet vrolijke muziek. Maar dat zou ze wel snappen, het was hele vloeiende sarcasme. Veel van zijn sarcasme snapte mensen niet.

"In het winkelcentrum, of huiswerk maken" zei ze of om te worden afgekraakt om mijn kledingkeuze Lauren glimlachte weer even. "Of ik kijk tv ofzo"

'Hmm.' kwam er eerst uit. Daarna herstelde Matthew zich snel weer. 'Achja, en wat voor muziek luister je? Aan je viooltoontje te horen is het niet vrolijke huppel muziek he?' vroeg hij toen en keek haar weer aan en glimlachte. Het was een gespeeld glimlachje, hij wachte tot ze zich vanzelf wel overgaf.

Lauren keek hem aan. "Pussycatdolls, Big ali, Beyoncé, Britney Spears enzo" zei ze koeltjes en ze glmlachte weer even. "En jij?"

'Pussycatdolls zeg je he.' zei hij en keek haar scherp aan, met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Lauren was wel goed in spelen, wie ze speelde. Hij glimlachte. 'Mhh, ik ben eerder iemand die naar pop, rock en punk luistert.' zei hij toen meer en sprong van 't veranda af waar hij op zat en ging rond lopen. 'Vind je 't mooi? Het muziek wat je speelt op je viool?' vroeg hij toen. Ondertussen bekeek hij wat dingetjes die in de Kelder lagen. Zoals beeldjes.

Ze knikte. "Ik vind klassieke muziek mooi en om het te bespelen ook. Maar toch luister liever Pop, HipHop R&B enzo" zei ze nog steeds even normaal als anders. De opwekking in haar stem kwam langzamerhand terug en ze keek Matthew nog steeds aan. "Rock, Punk... Mhh, niet iets voor mij" of toch wel

'Hmm, jaja.' zei hij toen mompelend en herstelde zich gauw. 'Ja, ik verwacht ook niet van een huppel om dat leuk te vinden ..' zei hij toen maar, alsof hij nergens van wist. Z'n stem was nog steeds vrolijk, terwijl hij rondliep en dingen bekeek. Hij probeerde Lauren in een hokje te lokken.

Lauren ergde zich een beetje aan het woord maar glimlachte nog steeds liefjes. "Weet ik" zei ze terwijl ze op de sofa ging zitten, want staan was ook zo staand. "Ik vind je wel een rocktype" merkte ze daarna op

'Thanks!' zei hij toen glimlachend. Hij wist niet of ze het als een compliment bedoelde but who cares? In zijn oren klonk het wel als een compliment, en zo vatte hij het ook op. Hij keek haar even aan. 'Ik vind jou echt een maskertype.' zei hij toen maar, heel serieus. Er was dit keer ook geen glimlach op zijn gezicht te bekennen, maar toch klonk zijn stem heel erg vrolijk.

"Waarom?" vroeg ze nog steeds serieus. "Ik snap niet waarom je dat denkt" Lauren keek hem strak aan, terwijl ze toch aan haar haren begon te friemelen.